بدون ایجاد زمینه‌ای خاص، انتظارات زیادی داریم

هر موضوعی، لوازمی دارد و اگر لوازم آن را فراهم نکنیم، نباید انتظار موفقیت داشته باشیم و این اشکال عمده در محیط ما است که بدون ایجاد زمینه‌ای خاص، انتظارات زیادی داریم.
اگر می‌خواهیم در کشور علم اثرگذار باشد، باید بفهمیم که علم چه کاربردی دارد و من یقین دارم که اگر این سوال در دانشگاه‌ها پرسیده شود، اکثرا پاسخ خواهند داد که کسب علم وسیله‌ای برای دریافت مدرک و مقام و معیشت است، در صورتی که وقتی به علمای بزرگ تمدن اسلامی مانند "ابوریحان بیرونی" و "خواجه نصیر" و غیره و یا علمای زمان ما مانند "اینشتین" نگاه می‌کنید، مشاهده خواهیم کرد که آنها از کسب علم به دنبال درک جهان بودند.
عده دیگری از علما با هدف تغییر زندگی بشریت، به دنبال علم رفتند. ولی ما به دنبال هیچ کدام از این اهداف نبودیم.نکته‌ای که بارها مقام معظم رهبری بر آن تاکید کردند، این بود که تحصیل علم باید حتما یکی از این دو خاصیت را داشته باشد؛ یکی اینکه در جهت رفع نیازهای کشور باشد و دیگری اینکه باعث نوآوری در علم شود.
نیاز است که ما در حوزه علمی در سطح جهانی کار کنیم، همان طور که در دوره تمدن اسلامی، شاهدیم که نظریات دانشمندان یونانی‌ به عالمان اسلامی رسید، ولی آنها متوقف نشدند.
در حال حاضر ما "مشق نویس" هستیم، یعنی موارد علمی را از غرب دریافت می‌کنیم و بر روی آن مشق می‌کنیم و هیچ‌گاه در مقام "سرمشق‌نویس"‌ نبودیم و علت آن هم فرهنگ حاکم در این حوزه است.
دانش آموز و دانشجو نمی‌داند برای چه هدفی به دنبال علم آموزی است و به همین دلیل عوامل دیگری جایگزین عوامل حقیقی کسب علم می‌شود.مورد دیگری که در روزگار ما آسیب‌زا است، "عدم خودباوری" و "خوداتکایی" دانشمندان است. همه نگاه‌ها به غرب است، در صورتی که هم حضرت امام خمینی و هم مقام معظم رهبری تاکید داشتند و دارند که ما کمتر از آمریکا نیستیم و ما می‌توانیم.
توانمندی دانشمندان ایرانی کمتر از محققان امریکایی نیست، ولی این فرهنگ در کشور رایج نیست و موردی که در ۴۰ سال بر روی آن تاکید کردم، این است که به فرهنگ برسیم و در این مسیر تنها به یکسری از آموزش‌ها بسنده نکنیم و  در کنار آن به پرورش توجه شود.