تا موقعی که سیاست‌گذاری جبر شرایط اجتماعی و اقتصادی را از بین نبرد، کار کودک به قوت خود باقی است

جمهوری اسلامی ایران در سال 72 و با مصوبه مجلس به کنوانسیون حقوق کودک پیوست؛ از سال 72 تا 88 وزارت امور خارجه به نمایندگی از دولت، امور مربوط به اجرای مفاد کنوانسیون را نظارت و گزارش¬‌های ادواری را تنظیم و ارسال کرد. از دی‌ ماه سال 88 با مصوبه دولت، وزارت دادگستری به عنوان مرجع ملی کنوانسیون حقوق کودک تعیین شد و اقدامات خود را آغاز کرد. با توجه به اهمیت موضوع، ریاست آن را وزیر دادگستری به‌عهده دارد و دبیر آن نیز معاون حقوق بشر و امور بین‌¬الملل وزیر دادگستری است. از آنجایی که هدف اصلی، ترویج و ارتقای حقوق کودکان در ایران است، از سال 1394 طی تفاهمی که با وزارت کشور صورت گرفت، مراجع متناظر استانی نیز در استانداری¬‌ها فعال شدند و امروز شاهدیم که مسئله حقوق کودک، دغدغه¬ و مطالبه‌¬¬ای ملی است. چارچوب اقدامات مرجع ملی در راستای حقوق کودک، مبتنی بر ارزش‌¬ها و قواعد بنیادینی نظیر تضمین برابری و عدم تبعیض، رعایت منافع عالیه کودکان و نوجوانان، مشارکت‌جویی، نقدپذیری و پاسخگویی و خانواده‌محوری است.
درباره چرایی و علل شکل‌‌گیری پدیده کودکانِ کار یا کارِ کودک با تأکید بر اینکه این پدیده منحصر به ایران نیست، موضوع کودکان کار و خیابانی به عنوان پنج آسیب اولویت‌دار در کشور، ناشی از شرایط نامناسب اقتصادی ـ اجتماعی و فرهنگی- از جمله فقر، بیکاری، مهاجرت از روستاها و شهرهای کوچک، بروز حوادث طبیعی و انسان‌ساخت، شکل‌گیری سکونت‌گاه‌های غیررسمی، ورود اتباع خارجی به‌ویژه به شکل غیرمجاز و همچنین دسترسی ضعیف به خدمات اجتماعی مانند آموزش و  بهداشت- است.
همچنین شیوع ویروس کووید 19 اقتصاد خانواده‌های کم‌برخوردار را تحت تأثیر قرار داده و این خانواده‌ها به دلیل مشکل در تأمین معاش خود، کودکان را به کار وامی‌دارند اما لازم است به تمام مشکلات عنوان شده، نبود بودجه کافی و این نکته مهم را نیز اضافه کرد که کودکی که در خیابان کار می‌کند نه به اختیارِ خود که به جبر شرایط اقتصادی و اجتماعی است و تا موقعی که سیاست‌گذاری‌ها این جبرها را از بین نبرند، کار کودک به قوت خود باقی خواهد ماند.
مشکل دیگر این است که در کلان‍‌‌شهرهایی مانند تهران ، مناطق حاشیه‌نشین هم وجود دارد که محل تجمع انسان‌هایی است که نمی‌توانند در خودِ شهر زندگی کنند؛ در طول روز باندهای بهره‌کش، کودکان  مناطق حاشیه‌ای را به تهران می‌آورند یا اینکه این افراد به ‌صورت خانوادگی به تهران می‌آیند و گروه‌های کودکان کار خیابانی را شکل می‌دهند.
آخرین گزارش یونیسف در مورد تخمین جهانی کار کودکان، نشان‌دهنده افزایش هشدار دهنده این واقعیت در سراسر جهان است. در طول 20 سال گذشته، نه تنها این بلا کاهش نیافته است، بلکه در سال 2020 - و بدون احتساب اثرات همه‌گیری - در مقایسه با سال 2016، 8 میلیون کودک و نوجوان بیشتر در این وضعیت قرار گرفته‌اند!  در واقع علیرغم پیشرفت‌های زیادی که در این زمینه حاصل شده است، هنوز در سراسر جهان حدود 160 میلیون کودک کار وجود دارد یعنی تقریباً از هر 10 کودک در سراسر جهان یک کودک در حال کار است. بر همین اساس کنفرانس بین‌المللی حذف کار کودک بر اساس چهار کنفرانس جهانی قبلی که در بوئنوس آیرس ( 2017)، برزیل (2013)، لاهه (2010) و اسلو (1997)، در اردیبهشت ماه سال جاری در شهر دوربان آفریقای جنوبی برگزار شد که باعث افزایش آگاهی در مورد این موضوع و بسیج منابع و ایجاد یک جهت استراتژیک برای جنبش جهانی علیه کار کودکان شد.
یکی از عوامل افزایش بزهکاری و بزه‌دیدگی کودکان کار و خیابان محرومیت از تحصیل و مهارت‌های اجتماعی‌ است. در واقع این دسته از کودکان نه به درستی در خانواده و تحت محبت و تربیت خانواده قرار می‌گیرند و نه در مدرسه آموزش می‌بینند و همین امر موجب می‌شود در معابر و از اشخاص نامناسب، مطالبی را یاد بگیرند که خودشان و امنیت جامعه را با مشکل مواجه می‌کند و به نوعی مجدد وارد چرخه بزه‌کاری می‌شوند.
بر اساس پژوهش‌ها و گزارشات متعدد، کودکان کار به علت داشتن ویژگی‌های خاص جسمی و روحی در معرض انواع سوء‌استفاده‌ها قرار گرفته‌اند؛ برخی عوامل کارِ کودک در جامعه، ریشه در نبود فرصت‌ها دارد؛ مانند فرصت برابر برای تحصیل و فرصت برابر کسب ثروت که فقر در نقطه مقابل آنهاست و نتیجه آن ارتکاب جرایم مختلف است.
منبع-دفتر مطالعات فرهنگی جهاد دانشگاهی/ دیدراه شماره 4

خبرگزاری تسنیم